|
| Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat |
| Autor |
Wiadomość |
Pavel Zepp I
Król
Dołączył: 21 Paź 2005
Posty: 757
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Znienacka :)
|
 Wysłany: Czw 17:17, 12 Lip 2007 Temat postu: Historia Surmenii |
|
|
Historia Surmenii urywa się w pewnym momencie na długi okres czasu. Co myślicie o tym, by tę lukę zapełnić?
Chodzi o wydarzenia między rozbiciem plemiennym a Polską Kolonią Surmeńską.
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry |
|
 |
|
|
 |
Victor de Zepp
Dołączył: 23 Gru 2006
Posty: 1970
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 2 razy
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Z Mrągowa
|
| Wysłany: Czw 17:26, 12 Lip 2007 Temat postu: |
|
|
moim zdanie to jest dobry pomysł
Jeszcze tego samego dnia Rada wybrała Kaharona I na władcę Terytorium Neutralnego. Kilka dni później koronował go Prymas Surmenii, kardynał Atlas. Kaharon I tego samego dnia zaczą rozmowy dyplomatyczne z innymi państwami surmeńskimi. Najpierw Terytorium Neutralne wykupiło Reekię, potem zbrojnie zaatakowano na Surrakonie, która z powodu źle wyszkolonej armii poddała się po trzech dniach...
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry |
|
|
Pavel Zepp I
Król
Dołączył: 21 Paź 2005
Posty: 757
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Znienacka :)
|
| Wysłany: Pią 8:30, 13 Lip 2007 Temat postu: |
|
|
Niestety, ale chrześcijaństwo dotarło na nasze ziemie wraz z przybyciem Polaków. ;-)
Muszę przyznać, że sam pomysł jest dobry, minus koronacja przez Prymasa. ;-)
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry |
|
|
Victor de Zepp
Dołączył: 23 Gru 2006
Posty: 1970
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 2 razy
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Z Mrągowa
|
| Wysłany: Pią 14:46, 13 Lip 2007 Temat postu: |
|
|
Koronacja przez Arcykapłana Surmeńsko-Greckiego Kościoła Chrześcijańskiego :).
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry |
|
|
Pavel Zepp I
Król
Dołączył: 21 Paź 2005
Posty: 757
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Znienacka :)
|
| Wysłany: Pon 10:14, 06 Sie 2007 Temat postu: |
|
|
Postanowiłem, że powinniśmy napisać historię od nowa.
| Cytat: | Powstanie Surmenii datuje się na ok. 50 rok p.n.e., gdy to plemiona greckie i słowiańskie zamieszkujące tereny od Premiepolis do dzisiejszej Nowej Menii zadecydowały o swoim połączeniu i założeniu wspólnego państwa. Świadczy o tym kamienna tablica znaleziona w okolicach Menii, na której wyryto treść "Aktu złączenia ludów" w głagolicy i lijterwiusie (rodzimym pismem pierwszych Surmeńczyków). Władzęw nowo utworzonym państwie zaczęła sprawować tzw. Rada Surmeńska złożona z najbardziej wykształconych przedstawicieli surmeńskiej arystokracji. Z czasem w Surmenii zaczęła kształcić się wiara w jednego boga Jsoma, a sama ludność surmeńska, porzuciwszy swoje dawne ojczyste języki, zaczęłą porozumiewać się w języku wspólnym (dziś określanym jako starosurmeński). Był to okres kształcenia się kultury surmeńskiej i tożsamości narodowej.
W roku 516 n.e. na ziemie surmeńskie przybyli pierwsi chrześcijańscy misjonarze, którzy zaczęli nawracać ludność Premiepolis. Niecałe 10 lat później chrześcijaństwo objęło niemal połowę Zachodniej Wyspy. W roku 530 Rada Surmeńska ogłosiła chrześcijaństwo główną religią Surmenii. Spotkało się to z oburzeniem ludności wschodniej części kraju, wciąż wiernej Jsomowi. Dacjusz I, najbardziej wpływowy człowiek w Arrakonii, ogłosił secesję Wyspy Ksiażęcej. To wydarzenie przyjmuje się jako początek rozbicia plemiennego. Za Dacjuszem I poszli m. in. Kapłan Jsoma Adregha, Hagerol Wielki, Dawid I, Oprad Okrutnik, Komysł I i Dim Groźny, tworząc kolejno: Św. Kanton, Frjykh, Surakonię, Wlk. Ks. Opradzkie, Surę i Reekię. Rada Surmeńska nadal jednak uznawała swoje zwierzchnictwo nad całą Surmenią, co doprowadziło do wybuchu wojny pomiędzy zbuntowanymi częściami Surmenii. W roku 533 Arrakonia zdobyła Ślepogród mordując mieszkańców wioski i wyłupiając oczy sołtysa. |
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry |
|
|
Victor de Zepp
Dołączył: 23 Gru 2006
Posty: 1970
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 2 razy
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Z Mrągowa
|
| Wysłany: Pon 14:45, 06 Sie 2007 Temat postu: |
|
|
Fajne, ja się zgadzam. Tylko że wtedy Ślepogród nie nazywał się tak jak się teraz nazywa.
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry |
|
|
Victor de Zepp
Dołączył: 23 Gru 2006
Posty: 1970
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 2 razy
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Z Mrągowa
|
| Wysłany: Nie 3:06, 23 Gru 2007 Temat postu: |
|
|
Kto jest za uznaniem tej historii za prawdziwą?
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry |
|
|
Pavel Zepp I
Król
Dołączył: 21 Paź 2005
Posty: 757
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Znienacka :)
|
| Wysłany: Nie 13:25, 23 Gru 2007 Temat postu: |
|
|
Ona jeszcze nie jest dokończona, ale jestem za. :D
| Cytat: | Powstanie Surmenii datuje się na ok. 50 rok p.n.e., gdy to plemiona greckie i słowiańskie zamieszkujące tereny od Premiepolis do dzisiejszej Nowej Menii zadecydowały o swoim połączeniu i założeniu wspólnego państwa. Świadczy o tym kamienna tablica znaleziona w okolicach Menii, na której wyryto treść "Aktu złączenia ludów" w głagolicy i lijterwiusie (rodzimym pismem pierwszych Surmeńczyków). Władzęw nowo utworzonym państwie zaczęła sprawować tzw. Rada Surmeńska złożona z najbardziej wykształconych przedstawicieli surmeńskiej arystokracji. Z czasem w Surmenii zaczęła kształcić się wiara w jednego boga Jsoma, a sama ludność surmeńska, porzuciwszy swoje dawne ojczyste języki, zaczęłą porozumiewać się w języku wspólnym (dziś określanym jako starosurmeński). Był to okres kształcenia się kultury surmeńskiej i tożsamości narodowej.
W roku 516 n.e. na ziemie surmeńskie przybyli pierwsi chrześcijańscy misjonarze, którzy zaczęli nawracać ludność Premiepolis. Niecałe 10 lat później chrześcijaństwo objęło niemal połowę Zachodniej Wyspy. W roku 530 Rada Surmeńska ogłosiła chrześcijaństwo główną religią Surmenii. Spotkało się to z oburzeniem ludności wschodniej części kraju, wciąż wiernej Jsomowi. Dacjusz I, najbardziej wpływowy człowiek w Arrakonii, ogłosił secesję Wyspy Ksiażęcej. To wydarzenie przyjmuje się jako początek rozbicia plemiennego. Za Dacjuszem I poszli m. in. Kapłan Jsoma Adregha, Hagerol Wielki, Dawid I, Oprad Okrutnik, Komysł I i Dim Groźny, tworząc kolejno: Św. Kanton, Frjykh, Surakonię, Wlk. Ks. Opradzkie, Surę i Reekię. Rada Surmeńska nadal jednak uznawała swoje zwierzchnictwo nad całą Surmenią, co doprowadziło do wybuchu wojny pomiędzy zbuntowanymi częściami Surmenii. W roku 533 Arrakonia zdobyła Ślepogród mordując mieszkańców wioski i wyłupiając oczy sołtysa, oraz Wyspę Brodornia i Reekię. W tym samym czasie ziemie wierne Radzie Surmeńskiej zostały przekształcone w Chrześcijańskie Państwo Surmeńskie (starosur. K'Voogah Drrhave Surmenj) wciąż z Radą Surmeńską na czele. Nowe państwo zaczęło zbrojenia, by w jak najkrótszym czasie przejąć kontrolę nad zbuntowanymi ziemiami, aż wreszcie w roku 535 ChPS ruszyło na Arrakonię. Inwazja nie odniosła sukcesu. Kilka miesięcy później Arrakonia przeprowadziła działania odwetowe zajmując Półwysep Filozofów. W obliczu wielkiej porażki ChPS, Rada Surmeńska zadecydowała o samorozwiązaniu. Całą władzę przekazano pirzewodniczącemu Rady - Mismullowi z Premiepolis. Mismull, zainspirowany monarchiami zza oceanu, ogłosił powstanie Chrześcijańskiego Cesarstwa Surmeńczyków. Głównym celem Mismulla stało się zjednoczenie Surmenii. Nie chciał tym razem używać wyłącznie sił swoich ludzi, toteż w 540 roku wysłał list do Króla Tyrolu (w 648 roku państwo podbite przez C. i K. Austro-Węgier) z prośbą o pomoc w zajęciu Św. Kantonu, który przeżywał okres anarchii i najazdów ze strony Arrakonii po śmierci Kapłana Jsoma Adreghy. Wpłynął także na Surę, Surakonię i Rendeluzję, by zjednoczyć się w imię "Jednej Surmenii". Król Tyrolu oraz władcy Sury, Surakonii i Rendeluzji (w materiałach historycznych brak jakiejkolwiek wzmianki o ich imionach) odpowiedzieli na prośbę. W roku 545 ChCS i Królestwo Tyrolu błyskawicznie podbiły Św. Kanton i okupujące go Wlk. Ks. Opradzkie. Tyrol w zamian za pomoc otrzymał od Mismulla kosztowności warte 85000 grzywien surmeńskich. Marzenie Mismulla było jeszcze bliższe ziszczenia z powodu śmierci Dacjusza I i koronacji na Króla Arrakonii Dacjusza II Drobnego, lecz w roku 550 Mismull umiera (prawdopodobnie na zawał serca). Wraz ze śmiercią Mismulla, od ChCS odłącza się Sura z Surakonią (tworząc jedno państwo) i Rendeluzja, a w roku 552 Kapłani Jsoma dokonują udanego zamachu na zarządcę Kantonu Opradzkiego i na nowo tworzą Święty Kanton z Kapłanem Dimem Surmeńskim na czele. Władzę w ChCS przejmuje nowa Rada Surmeńska zmieniając nazwę kraju na Chrześcijańskie Państwo Surmeńskie. Nowe ChPS za wszelką cenę chciało zawłaszczyć sobie Surę i Rendeluzję, co udaje się w roku 555. Z rąk zamachowców zasztyletowany został Książę Sury Harold oraz Pan Rendeluzji Franjsjyk. Kilka tygodni później rozpoczyna się najazd na Św. Kanton. W roku 560 upada ostatnia twierdza Kantonu (Forteca Jsoma pod Arrakonią), zostaje schwytany Dim Surmeński. W latach 561-563 trwał tzw. "proces dimowski", który był pierwszym całkowicie upolitycznionym procesem sądowym w Surmenii. Dim Surmeński został oskarżony o odłączenie Opradii z ChPS oraz wyznawanie Jsoma i skazany na śmierć. 14 grudnia 563 roku Dim Surmeński został stracony na oczach mieszkańców jego rodzinnego miasta Siczynu. Następnego dnia Rada Surmeńska obwieściła zwierzchnictwo nad całym Archipelagiem Surmeńskim i wyłoniła nowego przewodniczącego Rady - Kaharona I, znanego ze słów, które obecnie są dewizą Królestwa Surmeńskiego.
Kaharon I postanowił zjednoczyć Surmenię nie tylko terytorialnie, ale też religijnie i kulturowo. Dlatego też przemianował państwo na Respublikę Surmenii i wysunął propozycję połączenia religii chrześcijańskiej i jsomsztiny. Spotkało się to początkowo z niechęcią obu stron, ale po Soborze Meńskim (570 rok) przedstawiciele obu wyznań dostrzegli wiele podobieństw w swoich religiach. W 572 roku ogłoszono powstanie Surmeńskiego Kościoła Chrześcijańskiego, który łączył dogmaty chrześcijańskie ze zmodyfikowanymi modlitwami i hierarchią kapłańską jsomsztiny.
W latach 575-580 gwałtownie pogorszyły się stosunki dyplomatyczne między Respubliką a Księstwem Monderii; obiektem sporu był dwustukilometrowy pas ziem na północ od Mimozji. Plany pokojowego podzielenia ziem spełzły na niczym. W roku 581 Monderia przypuszcza atak na północno-wschodnie ziemie Surmenii. W bitwie o Mimozję ginie Hetman Dacjusz Opradian. Mimozja zostaje zajęta przez Monderię i zmienia nazwę na Miemel. Kaharon I postanowił nie atakować od razu, lecz przypuścić odwet po dłuższym czasie, by zdobyć "rdzenne ziemie z adekwatną nawiązką" (fragment rozkazu Kaharona I znaleziony pod Siczynem). Respublika Surmenii zaatakowała Monderię w 584 r. i po dwóch miesiącach krwawych walk podbiła Mimozję, Pettenburg i Rotrię. Ta ostatnia wkrótce stała się siedzibą Rotra jako Państwo Kościelne Rotria. |
reszta jeszcze do napisania ;-)
Wojna z Monderią zakończy się po wielu latach układem z Rosseln, po którym granice między Surmenią a Monderią zachowały się do dnia dzisiejszego.
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry |
|
|
Victor de Zepp
Dołączył: 23 Gru 2006
Posty: 1970
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 2 razy
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Z Mrągowa
|
| Wysłany: Pon 18:42, 24 Gru 2007 Temat postu: |
|
|
To jest świetne, ale uważam że musimy mieć zgdodę Monderii i AW na niektóre części.
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry |
|
|
Pavel Zepp I
Król
Dołączył: 21 Paź 2005
Posty: 757
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Znienacka :)
|
| Wysłany: Czw 11:25, 27 Gru 2007 Temat postu: |
|
|
| Cytat: | Powstanie Surmenii datuje się na ok. 50 rok p.n.e., gdy to plemiona greckie i słowiańskie zamieszkujące tereny od Premiepolis do dzisiejszej Nowej Menii zadecydowały o swoim połączeniu i założeniu wspólnego państwa. Świadczy o tym kamienna tablica znaleziona w okolicach Menii, na której wyryto treść "Aktu złączenia ludów" w głagolicy i lijterwiusie (rodzimym pismem pierwszych Surmeńczyków). Władzę w nowo utworzonym państwie zaczęła sprawować tzw. Rada Surmeńska złożona z najbardziej wykształconych przedstawicieli surmeńskiej arystokracji. Z czasem w Surmenii zaczęła kształcić się wiara w jednego boga Jsoma, a sama ludność surmeńska, porzuciwszy swoje dawne ojczyste języki, zaczęłą porozumiewać się w języku wspólnym (dziś określanym jako starosurmeński). Był to okres kształcenia się kultury surmeńskiej i tożsamości narodowej.
W roku 516 n.e. na ziemie surmeńskie przybyli pierwsi chrześcijańscy misjonarze, którzy zaczęli nawracać ludność Premiepolis. Niecałe 10 lat później chrześcijaństwo objęło niemal połowę Zachodniej Wyspy. W roku 530 Rada Surmeńska ogłosiła chrześcijaństwo główną religią Surmenii. Spotkało się to z oburzeniem ludności wschodniej części kraju, wciąż wiernej Jsomowi. Dacjusz I, najbardziej wpływowy człowiek w Arrakonii, ogłosił secesję Wyspy Ksiażęcej. To wydarzenie przyjmuje się jako początek rozbicia plemiennego. Za Dacjuszem I poszli m. in. Kapłan Jsoma Adregha, Hagerol Wielki, Dawid I, Oprad Okrutnik, Komysł I i Dim Groźny, tworząc kolejno: Św. Kanton, Frjykh, Surakonię, Wlk. Ks. Opradzkie, Surę i Reekię. Rada Surmeńska nadal jednak uznawała swoje zwierzchnictwo nad całą Surmenią, co doprowadziło do wybuchu wojny pomiędzy zbuntowanymi częściami Surmenii. W roku 533 Arrakonia zdobyła Ślepogród mordując mieszkańców wioski i wyłupiając oczy sołtysa, oraz Wyspę Brodornia i Reekię. W tym samym czasie ziemie wierne Radzie Surmeńskiej zostały przekształcone w Chrześcijańskie Państwo Surmeńskie (starosur. K'Voogah Drrhave Surmenj) wciąż z Radą Surmeńską na czele. Nowe państwo zaczęło zbrojenia, by w jak najkrótszym czasie przejąć kontrolę nad zbuntowanymi ziemiami, aż wreszcie w roku 535 ChPS ruszyło na Arrakonię. Inwazja nie odniosła sukcesu. Kilka miesięcy później Arrakonia przeprowadziła działania odwetowe zajmując Półwysep Filozofów. W obliczu wielkiej porażki ChPS, Rada Surmeńska zadecydowała o samorozwiązaniu. Całą władzę przekazano pirzewodniczącemu Rady - Mismullowi z Premiepolis. Mismull, zainspirowany monarchiami zza oceanu, ogłosił powstanie Chrześcijańskiego Cesarstwa Surmeńczyków. Głównym celem Mismulla stało się zjednoczenie Surmenii. Nie chciał tym razem używać wyłącznie sił swoich ludzi, toteż w 540 roku wysłał list do Króla Tyrolu (w 648 roku państwo podbite przez C. i K. Austro-Węgier) z prośbą o pomoc w zajęciu Św. Kantonu, który przeżywał okres anarchii i najazdów ze strony Arrakonii po śmierci Kapłana Jsoma Adreghy. Wpłynął także na Surę, Surakonię i Rendeluzję, by zjednoczyć się w imię "Jednej Surmenii". Król Tyrolu oraz władcy Sury, Surakonii i Rendeluzji (w materiałach historycznych brak jakiejkolwiek wzmianki o ich imionach) odpowiedzieli na prośbę. W roku 545 ChCS i Królestwo Tyrolu błyskawicznie podbiły Św. Kanton i okupujące go Wlk. Ks. Opradzkie. Tyrol w zamian za pomoc otrzymał od Mismulla kosztowności warte 85000 grzywien surmeńskich. Marzenie Mismulla było jeszcze bliższe ziszczenia z powodu śmierci Dacjusza I i koronacji na Króla Arrakonii Dacjusza II Drobnego, lecz w roku 550 Mismull umiera (prawdopodobnie na zawał serca). Wraz ze śmiercią Mismulla, od ChCS odłącza się Sura z Surakonią (tworząc jedno państwo) i Rendeluzja, a w roku 552 Kapłani Jsoma dokonują udanego zamachu na zarządcę Kantonu Opradzkiego i na nowo tworzą Święty Kanton z Kapłanem Dimem Surmeńskim na czele. Władzę w ChCS przejmuje nowa Rada Surmeńska zmieniając nazwę kraju na Chrześcijańskie Państwo Surmeńskie. Nowe ChPS za wszelką cenę chciało zawłaszczyć sobie Surę i Rendeluzję, co udaje się w roku 555. Z rąk zamachowców zasztyletowany został Książę Sury Harold oraz Pan Rendeluzji Franjsjyk. Kilka tygodni później rozpoczyna się najazd na Św. Kanton. W roku 560 upada ostatnia twierdza Kantonu (Forteca Jsoma pod Arrakonią), zostaje schwytany Dim Surmeński. W latach 561-563 trwał tzw. "proces dimowski", który był pierwszym całkowicie upolitycznionym procesem sądowym w Surmenii. Dim Surmeński został oskarżony o odłączenie Opradii z ChPS oraz wyznawanie Jsoma i skazany na śmierć. 14 grudnia 563 roku Dim Surmeński został stracony na oczach mieszkańców jego rodzinnego miasta Siczynu. Następnego dnia Rada Surmeńska obwieściła zwierzchnictwo nad całym Archipelagiem Surmeńskim i wyłoniła nowego przewodniczącego Rady - Kaharona I, znanego ze słów, które obecnie są dewizą Królestwa Surmeńskiego.
Kaharon I postanowił zjednoczyć Surmenię nie tylko terytorialnie, ale też religijnie i kulturowo. Dlatego też przemianował państwo na Respublikę Surmenii i wysunął propozycję połączenia religii chrześcijańskiej i jsomsztiny. Spotkało się to początkowo z niechęcią obu stron, ale po Soborze Meńskim (570 rok) przedstawiciele obu wyznań dostrzegli wiele podobieństw w swoich religiach. W 572 roku ogłoszono powstanie Surmeńskiego Kościoła Chrześcijańskiego, który łączył dogmaty chrześcijańskie ze zmodyfikowanymi modlitwami i hierarchią kapłańską jsomsztiny.
W latach 575-580 gwałtownie pogorszyły się stosunki dyplomatyczne między Respubliką a Księstwem Monderii; obiektem sporu był dwustukilometrowy pas ziem na północ od Mimozji. Plany pokojowego podzielenia ziem spełzły na niczym. W roku 581 Monderia przypuszcza atak na północno-wschodnie ziemie Surmenii. W bitwie o Mimozję ginie Hetman Dacjusz Opradian. Mimozja zostaje zajęta przez Monderię i zmienia nazwę na Miemel. Kaharon I postanowił nie atakować od razu, lecz przypuścić odwet po dłuższym czasie, by zdobyć "rdzenne ziemie z adekwatną nawiązką" (fragment rozkazu Kaharona I znaleziony pod Siczynem). Respublika Surmenii zaatakowała Monderię w 584 r. i po dwóch miesiącach krwawych walk podbiła Mimozję, Pettenburg i Rotrię. Ta ostatnia wkrótce stała się siedzibą Rotra jako Państwo Kościelne Rotria.
Kaharon I dożył 60 lat, umiera 19 kwietnia 590 roku. Społeczeństwo Surmenii pogrąża się w żałobie, którą oficjalnie ogłasza Rada Surmeńska w dzień po śmierci "tego, który złączył Surmenię na wieki" (napis na pomniku Kharona I z wyrytą datą jego śmierci). W Rosseln mieszkający tam Monderyjczycy powołują PPP - Podziemne Państwo Pettenburg, mając nadzieję, że po śmierci Kaharona Surmenia rozpadnie się, przez co będą mogli wywołać powstanie i włączyć Pettenburg do słabnącej Monderii. Nadzeje te były jednak złudne; 30 kwietnia 590 r. Rada Surmeńska powołuje na swojego przewodniczącego młodego i porywczego Drażana. Nowy przewodniczący Rady Surmeńskiej, a zarazem przywódca całej Surmenii, chciał uczynić z Surmenii mocarstwo, podbijając słabo rozwinięte państwa ościenne (Monderię, Achtenbergię oraz Królestwa i Księstwa Berła Tauchiry). Jego marzenie ziściło się dopiero w roku 600, kiedy to armia Tauchiry podpisuje bezwarunkową kapitulację. Surmenia osiąga największy zasięg terytorialny w historii.
Jedynym liczącym się dla Drażana sąsiadem były rosnące w siłę Austro-Węgry. W roku 603 wysłał tam surmeńskie poselstwo, które wróciło z wynegocjowanym traktatem pokojowym i osobistymi pozdrowieniami od ówczesnego monarchy Franciszka II. |
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry |
|
|
Victor de Zepp
Dołączył: 23 Gru 2006
Posty: 1970
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 2 razy
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Z Mrągowa
|
| Wysłany: Czw 19:34, 27 Gru 2007 Temat postu: |
|
|
A mamy pozwolenie AW i Monderii?
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry |
|
|
Pavel Zepp I
Król
Dołączył: 21 Paź 2005
Posty: 757
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Znienacka :)
|
| Wysłany: Pią 13:38, 28 Gru 2007 Temat postu: |
|
|
| Cytat: | POCZĄTKI SURMENII
Powstanie Surmenii datuje się na ok. 150 rok n.e., gdy to plemiona greckie i słowiańskie zamieszkujące tereny od Premiepolis do dzisiejszej Nowej Menii zadecydowały o swoim połączeniu i założeniu wspólnego państwa. Świadczy o tym kamienna tablica znaleziona w okolicach Menii, na której wyryto treść "Aktu złączenia ludów" w głagolicy i lijterwiusie (rodzimym pismem pierwszych Surmeńczyków). Władzę w nowo utworzonym państwie zaczęła sprawować tzw. Rada Surmeńska złożona z najbardziej wykształconych przedstawicieli surmeńskiej arystokracji. Z czasem w Surmenii zaczęła kształcić się wiara w jednego boga Jsoma, a sama ludność surmeńska, porzuciwszy swoje dawne ojczyste języki, zaczęłą porozumiewać się w języku wspólnym (dziś określanym jako starosurmeński). Był to okres kształcenia się kultury surmeńskiej i tożsamości narodowej.
CHRYSTIANIZACJA SURMENII, ROZBICIE PLEMIENNE
W roku 616 n.e. na ziemie surmeńskie przybyli pierwsi chrześcijańscy misjonarze, którzy zaczęli nawracać ludność Premiepolis. Niecałe 10 lat później chrześcijaństwo objęło niemal połowę Zachodniej Wyspy. W roku 630 Rada Surmeńska ogłosiła chrześcijaństwo główną religią Surmenii. Spotkało się to z oburzeniem ludności wschodniej części kraju, wciąż wiernej Jsomowi. Dacjusz I, najbardziej wpływowy człowiek w Arrakonii, ogłosił secesję Wyspy Ksiażęcej. To wydarzenie przyjmuje się jako początek rozbicia plemiennego. Za Dacjuszem I poszli m. in. Kapłan Jsoma Adregha, Hagerol Wielki, Dawid I, Oprad Okrutnik, Komysł I i Dim Groźny, tworząc kolejno: Św. Kanton, Frjykh, Surakonię, Wlk. Ks. Opradzkie, Surę i Reekię. Rada Surmeńska nadal jednak uznawała swoje zwierzchnictwo nad całą Surmenią, co doprowadziło do wybuchu wojny pomiędzy zbuntowanymi częściami Surmenii. W roku 633 Arrakonia zdobyła Ślepogród mordując mieszkańców wioski i wyłupiając oczy sołtysa, oraz Wyspę Brodornia i Reekię. W tym samym czasie ziemie wierne Radzie Surmeńskiej zostały przekształcone w Chrześcijańskie Państwo Surmeńskie (starosur. K'Voogah Drrhave Surmenj) wciąż z Radą Surmeńską na czele. Nowe państwo zaczęło zbrojenia, by w jak najkrótszym czasie przejąć kontrolę nad zbuntowanymi ziemiami, aż wreszcie w roku 635 ChPS ruszyło na Arrakonię. Inwazja nie odniosła sukcesu. Kilka miesięcy później Arrakonia przeprowadziła działania odwetowe zajmując Półwysep Filozofów. W obliczu wielkiej porażki ChPS, Rada Surmeńska zadecydowała o samorozwiązaniu. Całą władzę przekazano pirzewodniczącemu Rady - Mismullowi z Premiepolis. Mismull, zainspirowany monarchiami zza oceanu, ogłosił powstanie Chrześcijańskiego Cesarstwa Surmeńczyków. Głównym celem Mismulla stało się zjednoczenie Surmenii. Nie chciał tym razem używać wyłącznie sił swoich ludzi, toteż w 640 roku wysłał list do Króla Tyrolu (w 748 roku państwo podbite przez C. i K. Austro-Węgier) z prośbą o pomoc w zajęciu Św. Kantonu, który przeżywał okres anarchii i najazdów ze strony Arrakonii po śmierci Kapłana Jsoma Adreghy. Wpłynął także na Surę, Surakonię i Rendeluzję, by zjednoczyć się w imię "Jednej Surmenii". Król Tyrolu oraz władcy Sury, Surakonii i Rendeluzji (w materiałach historycznych brak jakiejkolwiek wzmianki o ich imionach) odpowiedzieli na prośbę. W roku 645 ChCS i Królestwo Tyrolu błyskawicznie podbiły Św. Kanton i okupujące go Wlk. Ks. Opradzkie. Tyrol w zamian za pomoc otrzymał od Mismulla kosztowności warte 85000 grzywien surmeńskich. Marzenie Mismulla było jeszcze bliższe ziszczenia z powodu śmierci Dacjusza I i koronacji na Króla Arrakonii Dacjusza II Drobnego, lecz w roku 650 Mismull umiera (prawdopodobnie na zawał serca). Wraz ze śmiercią Mismulla, od ChCS odłącza się Sura z Surakonią (tworząc jedno państwo) i Rendeluzja, a w roku 652 Kapłani Jsoma dokonują udanego zamachu na zarządcę Kantonu Opradzkiego i na nowo tworzą Święty Kanton z Kapłanem Dimem Surmeńskim na czele. Władzę w ChCS przejmuje nowa Rada Surmeńska zmieniając nazwę kraju na Chrześcijańskie Państwo Surmeńskie. Nowe ChPS za wszelką cenę chciało zawłaszczyć sobie Surę i Rendeluzję, co udaje się w roku 655. Z rąk zamachowców zasztyletowany został Książę Sury Harold oraz Pan Rendeluzji Franjsjyk. Kilka tygodni później rozpoczyna się najazd na Św. Kanton. W roku 660 upada ostatnia twierdza Kantonu (Forteca Jsoma pod Arrakonią), zostaje schwytany Dim Surmeński. W latach 661-663 trwał tzw. "proces dimowski", który był pierwszym całkowicie upolitycznionym procesem sądowym w Surmenii. Dim Surmeński został oskarżony o odłączenie Opradii z ChPS oraz wyznawanie Jsoma i skazany na śmierć. 14 grudnia 663 roku Dim Surmeński został stracony na oczach mieszkańców jego rodzinnego miasta Siczynu. Następnego dnia Rada Surmeńska obwieściła zwierzchnictwo nad całym Archipelagiem Surmeńskim i wyłoniła nowego przewodniczącego Rady - Kaharona I, znanego ze słów, które obecnie są dewizą Królestwa Surmeńskiego.
ZJEDNOCZENIE SURMENII
Kaharon I postanowił zjednoczyć Surmenię nie tylko terytorialnie, ale też religijnie i kulturowo. Dlatego też przemianował państwo na Respublikę Surmenii i wysunął propozycję połączenia religii chrześcijańskiej i jsomsztiny. Spotkało się to początkowo z niechęcią obu stron, ale po Soborze Meńskim (670 rok) przedstawiciele obu wyznań dostrzegli wiele podobieństw w swoich religiach. W 672 roku ogłoszono powstanie Surmeńskiego Kościoła Chrześcijańskiego, który łączył dogmaty chrześcijańskie ze zmodyfikowanymi modlitwami i hierarchią kapłańską jsomsztiny.
W latach 675-680 gwałtownie pogorszyły się stosunki dyplomatyczne między Respubliką a Księstwem Monderii; obiektem sporu był dwustukilometrowy pas ziem na północ od Mimozji. Plany pokojowego podzielenia ziem spełzły na niczym. W roku 681 Monderia przypuszcza atak na północno-wschodnie ziemie Surmenii. W bitwie o Mimozję ginie Hetman Dacjusz Opradian. Mimozja zostaje zajęta przez Monderię i zmienia nazwę na Miemel. Kaharon I postanowił nie atakować od razu, lecz przypuścić odwet po dłuższym czasie, by zdobyć "rdzenne ziemie z adekwatną nawiązką" (fragment rozkazu Kaharona I znaleziony pod Siczynem). Respublika Surmenii zaatakowała Monderię w 684 r. i po dwóch miesiącach krwawych walk podbiła Mimozję, Pettenburg i Rotrię. Ta ostatnia wkrótce stała się siedzibą Rotra jako Państwo Kościelne Rotria.
ŚMIERĆ KAHARONA, PODBOJE DRAŻANA
Kaharon I dożył 60 lat, umiera 19 kwietnia 690 roku. Społeczeństwo Surmenii pogrąża się w żałobie, którą oficjalnie ogłasza Rada Surmeńska w dzień po śmierci "tego, który złączył Surmenię na wieki" (napis na pomniku Kharona I z wyrytą datą jego śmierci). W Rosseln mieszkający tam Monderyjczycy powołują PPP - Podziemne Państwo Pettenburg, mając nadzieję, że po śmierci Kaharona Surmenia rozpadnie się, przez co będą mogli wywołać powstanie i włączyć Pettenburg do słabnącej Monderii. Nadzeje te były jednak złudne; 30 kwietnia 690 r. Rada Surmeńska powołuje na swojego przewodniczącego młodego i porywczego Drażana. Nowy przewodniczący Rady Surmeńskiej, a zarazem przywódca całej Surmenii, chciał uczynić z Surmenii mocarstwo, podbijając słabo rozwinięte państwa ościenne (Monderię, Achtenbergię oraz Królestwa i Księstwa Berła Tauchiry). Jego marzenie ziściło się dopiero w roku 700, kiedy to armia Tauchiry podpisała bezwarunkową kapitulację. Surmenia osiąga największy zasięg terytorialny w historii.
Jedynym liczącym się dla Drażana sąsiadem była rosnąca w siłę Bawaria. W roku 703 wysłał tam surmeńskie poselstwo, które wróciło z wynegocjowanym traktatem pokojowym i osobistymi pozdrowieniami od ówczesnego monarchy Ottona Augusta I.
Za rządów Drażana codziennością były represje rdzennych Monderyjczyków i ludów Tauchiry przez surmeńską milicję oraz sterowaną z Rotrii Świętą Inkwizycję. Podsycało to nienawiść do Surmenii. W roku 720 wybucha I powstanie w Hanssii (surm. Hanščyce), które rozszerzyło się na całą Monderię, a zostało stłumione dopiero po trzech latach.
WOJNA Z TYRENCJĄ, UPADEK RESPUBLIKI
W tym samym czasie na południu Kontynentu Wschodniego rodzi się potężne Cesarstwo Tyrencji, obejmujące już swoim zasięgiem Luminat, Dalmację, Słomagrom, Meridland i Triland. Cesarz Tyrencji Otto von Rosenstadt wysyła na ziemie surmeńskie poselstwo dyplomatyczne, które dociera do Menii w roku 725. Drażan otrzymuje ultimatum: albo bezwarunkowo zrzeknie się praw do Monderii, Rotrii i Tauchiry oraz odda resztę Surmenii cesarstwu, albo Armia Cesarska odbierze to wszystko siłą. Dyplomaci otrzymali odpowiedź negatywną, w trakcie rejsu powrotnego napada na nich konwój surmeńskich statków i zatapia tyrencki okręt. Drażan ogłasza mobilizację sił i przygotowanie do obrony. Tyrencja zaś postanowiła zyskać sojuszników w Monderii i Tauchirze. Otto von Rosenstadt obiecał na piśmie, że ich państwa "narodzą się na nowo", jeśli pomogą "pokonać surmeńskiego najeźdźcę".
Jesienią roku 749 flota tyrencka bez ostrzeżenia atakuje Wyspę Tefpacjusz i Płw. Filozofów. Surmeńczycy przegrywają kolejno bitwy o Tapenię, Greckie Łąki i Zatokę Wynderską. Rok później Surmenia traci kontrolę nad Monderią w wyniku udanego II powstania w Hanssii. W roku 751 Surmenia musi walczyć na dwa fronty: bronić Rendeluzji oraz Wyż. Jacyńskiej przed Tyrencją oraz ziemie północnoopradzkie z Mimozją przed Monderią. Wkrótce do wojny przyłącza się Bawaria łamiąc postanowienia traktatu pokojowego i atakując południową część Opradii. Surmeńczycy ponoszą ostateczną porażkę w bitwie pod Menią. W roku 755 przedstawiciele Tyrencji, Monderii i Bawarii podpisują tzw. "Pakt Trzech z Regiomontum", który zakładał podzielenie Respubliki Surmenii między trzy kraje. Tę datę przyjmuje się jako upadek Respubliki.
OKUPACJA SURMENII
Drażan popełnia samobójstwo w roku 756. W liście pożegnalnym prosi o odzyskanie Ojczyzny. Członkowie Rady Surmeńskiej, którzy przeżyli wojnę, zakładają tajne organizacje wyzwoleniowe.
Rotria jako jedyna nie pogodziła się z postanowieniami paktu, trafiła w ręce Monderii. W roku 760 Rotr Szczepan II nawołuje do odejścia Tyrencji oraz Bawarii z ziem surmeńskich. Dzień później zostaje zasztyletowany przez nieznanego sprawcę.
W roku 765 wybuchło powstanie opradzkie, które kończy się klęską po pięciu latach. Rok później (771) do Surmenii przybywa nowy cesarz Tyrencji - Otto II. Przebywając w Menii zostaje ranny w zamachu na jego życie. Rozwścieczony cesarz postanawia o egzekucji 400 niewinnych mieszkańców Menii. To wydarzenie nosi nazwę "czarnego wtorku".
Pod koniec VI w. Bawaria zaczęła wyraźnie słabnąć. W latach 780-789 trwała wojna z Chorwacją, w której Bawaria poniosła klęskę. Zaczęły wybuchać masowe powstania Surmeńczyków w Menii (Menien), Premiepolis (Erstburg), Siczynie (Setschen) i Mimozji. W roku 783 zostaje utworzone wojsko powstańcze, do którego zaciągnęło się wielu Surmeńczyków chcących wypędzić Tyrencję i Bawarię z Surmenii i odzyskać Mimozję. Lata 790-806 to stopniowe odzyskiwanie kontroli nad Surmenią. W roku 790 ma miejsce tzw. "Cud Zavarski" - wojsko powstańcze rozbija armię Tyrencji pod Premiepolis. W 791 r. wybucha wojna morska z Tyrencją, która kończy się w roku 799 zwycięstwem floty surmeńskiej. Od roku 800 do 811 Surmeńczycy sprawowali już władzę nad znaczną częścią Surmenii, wciąż jednak była uważana na forum międzynarodowym za część trzech państw, zgodnie z paktem z Regiomontum.
ODRODZENIE SURMENII, SPORY WEWNĘTRZNE
Pod naciskiem ze strony wojska powstańczego, w roku 811 zostaje podpisany Układ z Rosseln, który postanawiał o oswobodzeniu Surmenii i ustaleniu granicy wschodniej państwa, która zachowała się do dnia dzisiejszego (nie licząc ekspansji mocarstw zza oceanu w XIV w.). 6 kwietnia tego samego roku w Menii proklamowano Republikę Surmenii. Postanowiono zrezygnować z wyrazu "respublika" na rzecz nowszego, by podkreślić młodość państwa. 30 kwietnia Rotria ogłosiła niezależność.
Republika Surmenii początkowo była państwem demokracji szlacheckiej. Prawo do zasiadania w organach władzy i Radzie Surmeńskiej przysługiwało wyłącznie tej najwyższej grupie społecznej (warto zaznaczyć, że surmeńską szlachtę stanowiły wszystkie wysoko wykształcone osoby, a sama etymologia słowa wywodzi się od słowa šlahtetny - szlachetny), co nie spodobało się grupie mieszczan i chłopów, mieli jednak nadzieję na to, że system ten umrze śmiercią naturalną. Następne lata były coraz gorsze. W obliczu zapanowania głogu wśród "niższej klasy" (Szlachta uważała się za wyższą klasę) wybucha bunt chłopów i mieszczan, który trwa od 830 do 836 roku. Ogromna przewaga liczebna wywarła na szlachcie duży nacisk, toteż wyrazili zgodę na zniesienie demokracji szlacheckiej na rzecz tradycyjnej demokracji. W roku 838 ma miejsce I pole elekcyjne pod Arrakonią, które wyłania pierwszą w historii Radę Surmeńską, w skład której weszła większość mieszczan (24 na 32 miejsca). Oburzona szlachta postanowiła proklamować Księstwo Surmeńskie, na czele którego "koronowano" Edwarda s'Brodornii. Wojna domowa wisi na włosku. W roku 839 Rotr grozi, że jeśli wybuchnie wojna domowa, cały naród zostanie obłożony ekskomuniką. Groźba wystraszyła pobożną szlachtę, która zawarła pokój z "klasą niższą" uchwalając wspólnie m. in. Dokument o Radzie Surmeńskiej, na mocy którego szlachta i mieszczaństwo miała zawsze otrzymywać równą ilość miejsc w Radzie.
Wkrótce nastały "Wieki Spokoju" trwające od początku II poł. IX w. do końca I poł. XI w. Był to okres rozwoju i dobrobytu, choć miały miejsce tylko jeden kryzys, którym był spór szlachty z mieszczaństwem w sprawie przywilejów przewodniczącego Rady w roku 973. W Wiekach Spokoju Surmenią władali kolejno: Dacjusz Adam, Kaharon II, Szczepan Bielochlavek, Drażan II, Drażan III, Klemens s'Menii, Dacjusz Adam II, Sylwester Stary, Klemens II, Kaharon III i Józef Reformator.
EPOKA JÓZEFA REFORMATORA
Józef Reformator zawdzęcza swój przydomek szerokim reformom, jakim poddał Republikę. Rozwinął handel z sąsiadami: Monderią, Księstwem Austrii, Bawarią i Tauchirą. Ponadto uczynił Uczelnię w Menii uniwersytetem na wzór zachodnich mocarstw w roku 1061. Wprowadził także jednolitą walutę - Gona, dotychczas wysoko rozwinięty był handel wymienny lub używanie srebra jako formy płatności. Józef Reformator zdobył tak szerokie zaufanie społeczeństwa, że postanowił wykorzystać swą popularność do zwiększenia kompetencji Przewodniczącego Rady. W tym celu zaczął głosić poglądy rojalistyczne, a w roku 1070 przedstawił Radzie projekt ustanowienia kompetencji Przewodniczącego Rady. Józef życzył sobie prawa do zwoływania obrad w każdej chwili i prawa do całkowitego weta wobec postanowień Rady, co spotkało się z akceptacją większości członków, którzy zostali przekonani do poglądów Józefa Reformatora. Namiestnik Arrakonii Jan Mismullan ostrzegł, że jeśli Rada Surmeńska przekształci Surmenię w Księstwo, ogłosi secesję Arrakoni. 15 września 1072 roku Józef Reformator ogłasza się Księciem Surmenii, a kilka dni później Republika zostaje przemianowana na Księstwo Surmeńskie. Na początku jesieni giną urzędnicy monarchy przybyli do Miasta Arrakonii, a namiestnik Wyspy wysłał pismo do Józefa Refromatora. "Książę surmeński istnieć - niech istnieje. Ale nie w umysłach ludzi wierzących w ideały respubliki i republiki! To prawdziwi Surmeńczycy". Józef chciał zająć wyspę siłą, lecz obawiał się reakcji państw ościennych, które secesję Arrakonii uznały. Postanowił więc przekonać do siebie Jana Mismullana w sposób pokojowy i przedstawił mu projekt federacji. "Arrakonia będzie trwać z woli ludu, nieskrępowana przez rojalistów, lecz istnieć będzie w Surmenii jedynej" - głosi list do Jana Mismullana znaleziony w Arrakonii. Namiestnik Arrakonii, obawiając się wybuchu wojny domowej, wyraził zgodę. W roku 1073 powstaje "Dekret o Federacji", który przyznaje Arrakonii prawa republiki w obrębie Księstwa.
DWA PAŃSTWA NA JEDNYM TERYTORIUM
26 lutego 1080 r. umiera Józef Reformator. Wybucha spór między rojalistami a republikanami. Jak to opisuje kronikarz Farran: "Obie strony byl'y przekonane do swych racyj i nie śmiel'y ustąpić". 1 marca z inicjatywy Urbana Kovala powstaje Demokratyczna Rada Surmeńska, a 13 marca "książęca" Rada Surmeńska wybiera na władcę Surmenii Lecha z Sury. Dochodzi do sprzeczek między funkcjonariuszami obu rad. W tym czasie na ziemiach surmeńskich przebywał znany austriacki poeta Hans von Salzburg, który opisał tę sytuację w "Kronikach Podróżnika" - "Zaiste, inne jest to państwo surmeńskie. W jednym czasie istnieje władza ludu i książęca, jakby dwa państwa żyły na jednym terytorium. Dwa są urzędy, a na każdym z nich ta sama powieszona flaga". Na początku kwietnia w przedmieściach Menii dochodzi do zbrojnej potyczki między armią republikańską a oddziałami książęcymi, która rozrasta się na sporej wielkości konflikt. Republikanie nawołują do "rozwiązania kwestii monarchii drogą wojny domowej". 29 kwietnia 1080 roku Lech z Sury rozkazuje podległej mu armii spalenie budynków należących do władzy republikańskiej w Menii. Tego samego dnia późnym wieczorem dochodzi do wykonania rozkazu. Żołnierzom nie udało się jednak opanować pożaru, ogień rozprzestrzenił się na całe miasto, co przeszło do historii jako "wielki pożar". Zginęło co najmniej kilka tysięcy mieszkańców z obu grup światopoglądowych. 1 maja Lech z Sury zrzeka się tytułu księcia i bez wyznaczenia swojego następcy ucieka z Surmenii do Bawarii. Współpracownicy Lecha oddali się władzy republikańskiej. W zamian za pomoc w odnalezieniu Lecha z Sury, miano darować im karę śmierci. Na początku czerwca oddziały Świętej Inkwizycji dostarczyły zwłoki księcia, które zostały nabite na drzewo w lesie pod Menią - był to wówczas najbardziej hańbiący rodzaj egzekucji i pozostawienia ciała.
EPOKA JASLO KŁASAKA
Odbudowa Menii zakończyła się dopiero w 1100 roku, kiedy to oddano do użytku nową Bazylikę Wszystkich Świętych. Na czele Surmenii stanął wtedy nowy przewodniczący Rady - Jaslo Kłasak. Głównym celem jego polityki wewnętrznej było pogodzenie zwaśnionych republikanów i rojalistów, gdyż często dochodziło do brutalnych aktów napaści pomiędzy ludźmi obu poglądów. W roku 1102 z części surmeńskiego wojska utworzono straż miejską, która odtąd pilnowała porządku w każdym większym mieście. Zaczęło rozwijać się drobne rzemieślnictwo i rolnictwo.
Na początku 1108 roku wprowadzono jednolitą flagę Surmenii. Dotychczas obowiązywały flagi poszczególnych miast. Nowa flaga była połączeniem flagi rojalistów (biało-jasnoniebiesko-białej) oraz flagi republikanów (biało-czerwono-białej). Ustanowiono także godło - jasnoniebieski krzyż z czerwoną obwódką na białej tarczy kształtu gotyckiego. Tym krokiem Jaslo Kłasak starał się podążać śladem państw ościennych, które już posiadały swoje znaki rozpoznawcze.
W roku 1111 Jaslo otrzymał propozycję przyłączenia Katfery (obecne terytorium Skavlandii oraz Vorarlbergu) do Republiki na zasadach lenna. Rada jednogłośnie wyraziła zgodę na włączenie ziem bogatych w bogactwa mineralne i żyzne gleby. Lennikiem Kaftery został Kävraad är Kerami, który natychmiast podjął decyzję o zacieśnieniu współpracy z prämaræstoot - "państwem nadrzędnym". Kävraadowi pozwolono na swobodny rozwój kultury i języka Kaftery, lecz nakazano mu, aby miał choć jednego podwładnego biegle władającego surmeńskimi językami.
SURMENIA PO JAŚLE KŁASAKU, UTRATA ZIEM KONTYNENTALNYCH
W 1136 r. umiera Jaslo Kłasak, a na jego następcę Rada wyznacza młodego i przebiegłego Pljara Fehtivaka. Pljar był z pochodzenia surmeńczykiem, lecz urodzony w portowej wiosce znał wyłącznie mowę nowosurmeńską (wykształciła się za czasów rozbicia plemiennego). Jego głównym celem było wprowadzenie właśnie tej kultury jako dominującej. By uniknąć sprzeciwu Kaftery, Akt o Nowej Mowie wydano zaraz po śmierci Kävraada, w 1141 roku. Postanowienie Pljara zakazywało mówienia w innych językach niż w surmeńskim, nowosurmeńskim, polskim oraz łacinie - te dwa ostatnie zachowano wyłącznie ze względów dyplomatycznych. Na terytoria Kaftery oraz na pogranicze z Monderią wysłano służby mające pilnować przestrzegania prawa. W następnych latach odnotowano przypadki brutalnych napadów na funkcjonariuszy służb porządkowych, a także odwety. Kontrolę nad Kafterą zaczął przejmować Vőrkaffteræstoot Ckanssäl - Rada Niepodległej Kaftery. Na wieść o dążeniach niepodległościowych Pljar postanowił zorganizować wyprawę na Kafterę. Wojska surmeńskie dotarły do Kaftery w 1145 roku i przystąpiły do ataku. Żołnierze mordowali nawet kobiety i dzieci. Wojska Kaftery skapitulowały. W 1146 r. Kaftera przestała istnieć, a lokalną ludność przymusowo zsurmenizowano. Cesarstwo Bawarii wysłało do Pljara list, którego treść brzmiała następująco: "Decyzją Jaśnie Oświeconego Wielkiego Cesarza Świętej Bawarii postanawia się zerwać kontakty z barbarzyńcami. Modlitwy kierujcie do swych pogańskich bożków, ażeby broniły barbarzyńskiego siedliska zwanego Surmenią - albowiem Jaśnie Oświecony Wielki Cesarz Świętej Bawarii otrzymał wezwanie od Wszechmogącego Boga w Trójcy Jedynego do czynienia powszechną na każdej ziemi Świętej Wiary Chrześcijańskiej oraz unicestwienia pogańskiej, barbarzyńskiej tożsamości, bowiem taka egzystuje Surmenia." Przerażony przewodniczący Rady nakazał pełną mobilizację surmeńskiego oręża. Latem 1148 roku wojska Bawarii uderzyły na Surmenię od strony południowego zachodu. W ciągu dwuletniej wojny zajęto całą kontynentalną część Republiki. Tym samym Surmenia została odcięta wodą od kontynentu - bawarskiej armii nie udało się przejść przez morską zaporę, która była broniona przez Surmeńczyków. Nowe zdobycze Bawarii przemianowano na Westmark (marchia zachodnia), a Siczyn ponownie otrzymał miano "Setschen".
Rada oskarżyła Pljara o narażenie Ojczyzny na upadek, za co dnia 14 stycznia 1149 r. został skazany na śmierć. Nowym przewodniczącym Rady został Jan Darvarski, który w chwili głosowania obiecał przywrócenie Opradii do macierzy.
|
AW wyraziły zgodę.
EDIT: Dodałem trochę więcej tekstu.
EDIT2: Jeszcze więcej tekstu. ;D
EDIT numer 3.
EDIT nr 4
Post został pochwalony 0 razy
Ostatnio zmieniony przez Pavel Zepp I dnia Sob 13:17, 10 Maj 2008, w całości zmieniany 6 razy
|
|
| Powrót do góry |
|
|
Victor de Zepp
Dołączył: 23 Gru 2006
Posty: 1970
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 2 razy
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Z Mrągowa
|
| Wysłany: Pią 16:11, 28 Gru 2007 Temat postu: |
|
|
Jak już to będzie skończone, przedstawię to UKW.
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry |
|
|
Pavel Zepp I
Król
Dołączył: 21 Paź 2005
Posty: 757
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Znienacka :)
|
| Wysłany: Pią 13:14, 08 Lut 2008 Temat postu: |
|
|
Potrzebna pomoc przy pisaniu historii!
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry |
|
|
Victor de Zepp
Dołączył: 23 Gru 2006
Posty: 1970
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 2 razy
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Z Mrągowa
|
| Wysłany: Pią 23:45, 08 Lut 2008 Temat postu: |
|
|
Ja nie mogę.
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry |
|
|
|
|
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
|
|
